„ Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca”


My wszyscy staliśmy się dziećmi Ojca i braćmi Jezusa. Również między nami a Nim- jako duchowo bliskimi-powinna być wewnętrzna zgodność i podobieństwo. Osiągniecie tego jest naszym powołaniem, naszym zadaniem. Stać się podobnymi do Ojca i Syna, i w ten sposób ukazać Ich światu. Konieczność tego wewnętrznego podobieństwa wynika również z naszego imienia: chrześcijanin, christianus. I dlatego zawsze jest czymś złym i dziwnym, jeśli chrześcijanami tylko się nazywamy, w rzeczywistości nimi nie jesteśmy. I nie możemy się potem dziwić, jeśli wokoło nas jest tylu ludzi, którzy Chrystusa jeszcze nie znają, nie interesują się Nim, czy też nie starają się do niego przybliżyć. Kiedy czasami powstaję w nas chęć uskarżania się na tych, którzy Boga nie znają i Nim się nie interesują albo przeciw Niemu nawet się burzą, najpierw pomyślmy o sobie. Gdy Jezus mówił Filipowi: „ Tak długo jestem z wami, a jeszcze mnie nie poznałeś”, chciał podkreślić to, że winny był tu Filip. Jeśli przez długi czas jesteśmy z tymi, którzy Go jeszcze nie znają , czy to nie nasza wina? Jeśli tak jest, Panie, prosimy Cię, odpuść nam!