NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA
2. Pokarm na życie wieczne.
Bóg karmi swój lud wyborną pszenicą i syci miodem z opoki” – przypomina nam Antyfona mszalna na wejście. Przez lata Pan karmił manną lud Izraela błądzący po pustyni. Był to obraz i symbol pielgrzymującego Kościoła i każdego człowieka, który zmierza do swojej ostatecznej ojczyzny, do Boga; ten pokarm pustynny jest figurą prawdziwego pokarmu, Najświętszej Eucharystii. „Jest to sakrament ludzkiego pielgrzymowania (…). Właśnie dlatego coroczne święto Eucharystii, które Kościół święci w dniu dzisiejszym, zawiera w swojej liturgii tyle odniesień do pielgrzymowania ludu Przymierza po pustyni”. Mojżesz będzie często przypominał Izraelitom te cudowne dzieła Boga wobec swego Ludu: Nie zapominaj o Panu, Bogu twoim, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli..?.
Dziś mamy dzień dziękczynienia i radości, iż Pan zechciał pozostać z nami, by nas karmić, umacniać, abyśmy nigdy nie czuli się sami. Eucharystia Święta jest pokarmem na długą drogę życia ku prawdziwemu Życiu. Jezus nam towarzyszy i umacnia tutaj, na ziemi, która jest cieniem w porównaniu z oczekującą nas rzeczywistością; a pokarm .ziemski jest bladym obrazem pokarmu, który przyjmujemy w „komunii.
Karmisz, Panie, nas swym Ciałem,
poisz z żywej- krynicy.
Wołasz: „tak was ukochałem,
Żem zszedł, biedni grzesznicy,
z tronu nieba wysokiego
w niskość serca waszego.
Chociaż to święto obchodzimy tylko raz w roku, Kościół każdego dnia głosi tę najradośniejszą prawdę: On daje się nam codziennie jako pokarm i pozostaje w naszych tabernakulach, aby być mocą i nadzieją nowego życia bez granic i bez końca. Jest to tajemnica zawsze żywa i aktualna. Bl. Maria Angela Truszkowśka uczy nas: „Prosiłam Pana, aby sam mi powiedział, co mam uważać za największą łaskę. I przyszło mi na myśl, że Najświętszy Sakrament jest największą łaską, bo w nim jest Dawcą wszelkiej łaski. On jest źródłem, z którego wszystkie łaski wypływają”.