Dzień PAŃSKI
2. Święta chrześcijańskie i ich znaczenie. Msza święta chrześcijańskiego święta.
Po Zmartwychwstaniu pierwszy dzień tygodnia był uważany przez Apostołów za dzień Pański, dominica diess, dzień, w którym Chrystus odniósł dla nas zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Jezus zmartwychwstał pierwszego dnia tygodnia. Jako „dzień pierwszy dzień Zmartwychwstania Chrystusa przypomina o pierwszym stworzeniu. Jako „dzień ósmy”, który następuje po szabacie, oznacza nowe stworzenie zapoczątkowane wraz ze Zmartwychwstaniem Chrystusa. Dlatego pierwsi chrześcijanie zbierali się w niedziele na zgromadzenia liturgiczne. Stało się to powszechną tradycją aż do naszych czasów. „Zgodnie z tradycją apostolską, która wywodzi się od samego dnia Zmartwychwstania Chrystusa, misterium paschalne Kościół obchodzi co osiem dni, w dniu, który słusznie nazywamy dniem Pańskim albo niedzielą.
Przykazanie święcenia dni świętych stanowi jeden z podstawowych obowiązków człowieka wobec jego Stwórcy i Odkupiciela. W tym dniu oddajemy Bogu cześć, zwłaszcza przez uczestnictwo w Ofierze Mszy świętej. Żadne inne nabożeństwo nie wyrazi w pełni sensu tego przykazania.
Obok niedzieli Kościół ustanowił święta dla upamiętnienia głównych wydarzeń naszego zbawienia: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Wniebowstąpienie, Zielone Świątki, inne święta poświęcone Panu oraz święta na cześć Najświętszej Maryi Panny. Poza tymi świętami chrześcijanie od początku obchodzą dies natalis, czyli rocznicę męczeństwa pierwszych chrześcijan. Święta chrześcijańskie stały się podstawą kalendarza cywilnego. Zgodnie ze swym kalendarzem, „obchodząc misteria Odkupienia, Kościół otwiera bogactwa zbawczych czynowi zasług swojego Pana, tak że uobecniają się one niejako w każdym czasie, aby wierni zetknęli się z nimi i dostąpili laski zbawienia.
Źródło radości święta chrześcijańskiego zasadza się na obecności Pana w Kościele, która jest przedsmakiem ostatecznego zjednoczenia w niekończącym się święcie. Stąd wypływa radość niedzielnego świętowania, o której mówi modlitwa nad darami z dzisiejszej Mszy świętej: Panie, nasz Boże, przyjmij świąteczne dary Kościoła i skoro dałeś mu powód do tak wielkiego wesela, udziel mu pełnej radości wiecznej. Dlatego nasze święta nie stanowią zwyczajnego wspomnienia minionych wydarzeń, jak to bywa w wypadku, rocznic wydarzeń historycznych, ale są znakiem, który wyraża i uobecnia wśród nas Jezusa Chrystusa.
Msza święta uobecnia Jezusa w Kościele i jest Ofiarą o nieskończonej wartości składaną Bogu Ojcu w Duchu świętym. Św. Faustyna Kowalska napisała: „O jak straszne tajemnice dzieją się w czasie Mszy świętej.(…) Z jaką pobożnością powinnyśmy słuchać i brać udział w tej śmierci Jezusa.
Wszystkie pozostałe święta kulturalne i społeczne powinny zajmować drugorzędne miejsce, tak aby była zachowana hierarchia ważności. Obok Mszy świętej ważne miejsce zajmują inne rodzaje pobożności liturgicznej i ludowej, jak kult eucharystyczny, procesje, śpiewy, odświętny ubiór itd.
Powinniśmy się starać poprzez przykład i apostolstwo, aby niedziela była „dniem Pańskim, dniem adoracji i wielbienia Boga, dniem świętej Ofiary, modlitwy, odpoczynku, skupienia, radosnego spotkania się w łonie rodziny.