„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”
Gdyby wszyscy ludzie, a przynajmniej wszyscy chrześcijanie wiernie zachowywali to Przykazanie Jezusa, wprost trudno sobie wyobrazić, jak szczęśliwym byłoby życie na ziemi.
„Wszystko, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem na tym polega Prawo”. Miłość przez wielu ludzi jest niestety często fałszywie rozumiana. Wielu ludzi miłością nazywa nawet to, co wobec Boga jest grzechem. W Słowie Bożym, które dziś rozważamy, Jezus tłumaczy wyraźnie, ze miłość wzajemna ludzi jest Jego Przykazaniem, a więc Przykazaniem Bożym. Podkreśla też, że ta wzajemna miłość między ludźmi ma się wzorować na Jego Miłości, którą widzimy przede wszystkim w Jego poświęceniu się dla ludzi. Dlatego też powiada: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie oddaje za przyjaciół swoich”. Zaś tym wszystkim, którzy uważają się za przyjaciół Jezusa, On sam jasno i wyraźnie mówi, kto za takiego może się uważać: „Wy jesteście przyjaciółmi Moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”. Ponadto pamiętajmy, że miłość nie polega jedynie na uczuciach, oraz że uczucia miłości na pewno zdrowe są tylko wtedy, gdy są podobne do Miłości Jezusowej, a więc wtedy, gdy wola człowieka podporządkowana jest rozumowi oświeconemu Prawdą Słowa Bożego. Starajmy się żyć tak bardzo zgodnie z nauką Miłości Jezusa, aby nawet najcięższe chwile życia zmieniały się w radość.