MAŁŻEŃSTWO I DZIEWICTWO
Płodność dziewictwa i celibatu apostolskiego.
Nauczanie Pana o nierozerwalności i godności małżeństwa okazało się tak szokujące dla uszu wszystkich, że nawet Jego uczniowie powiedzieli: Jeśli tak ma się sprawa człowieka z nią, to nie warto się żenić. I wtedy Jezus wyjaśnił znaczenie celibatu i dziewictwa z miłości do Królestwa Niebieskiego, pełne oddanie się Bogu z niepodzielnym sercem, bez korzystania z miłości małżeńskiej. Jest on jednym z najcenniejszych darów dla Kościoła.
Ci, którzy otrzymali powołanie, aby służyć Bogu w małżeństwie, uświęcają się właśnie dzięki pełnemu zaparciu się i wiernemu wypełnianiu obowiązków małżeńskich, co dla nich staje się pewną drogą do zjednoczenia z Bogiem. Ci, którzy otrzymali powołanie do celibatu apostolskiego, w całkowitym oddaniu się Bogu i innym ludziom dla Boga, znajdują łaskę szczęśliwego życia i zdobywania świętości pośród swoich zadań doczesnych, jeżeli tam ich zastało i postawiło powołanie Boże: jako zwyczajnych obywateli o określonym zawodzie, oddanych Bogu i apostolstwu bez granic i bez warunków. Jest to powołanie, poprzez które Bóg okazuje szczególne upodobanie i któremu daje bardzo konkretne wsparcie. W ten sposób Kościół wzrasta w świętości poprzez wierność chrześcijan, odpowiadając na wezwanie, które Pan skierował do każdego z osobna. Wśród nich wyróżnia się osobliwie cenny dar łaski Bożej, udzielany przez Ojca niebieskiego ludziom, aby mianowicie w dziewictwie czy w celibacie łatwiej niepodzielnym sercem poświęcali się samemu tylko Bogu. To pełne oddanie się Bogu zawsze cieszyło się szczególnym szacunkiem Kościoła jako znak i bodziec miłości i jako szczególne źródło duchowej płodności w świecie.
Dziewictwo i małżeństwo są potrzebne dla wzrostu Kościoła i oba zakładają specjalne powołanie od Pana. Dziewictwo i celibat nie tylko nie przeczą godności małżeńskiej, ale ją zakładają i potwierdzają. Małżeństwo i dziewictwo „to dwa sposoby wyrażenia i przeżywania jedynej Tajemnicy Przymierza Boga ze swym ludem. I jeżeli nie ceni się dziewictwa, nie rozumie się całej głębi godności małżeństwa. Również „jeżeli płciowość ludzka nie jest traktowana jako wielka wartość dana przez Stwórcę, traci sens wyrzeczenie się jej dla Królestwa Niebieskiego. „Kto potępia małżeństwo – mówił już św. Jan Chryzostom – pozbawia również dziewictwo swojej chwały; natomiast, kto je wysławia, czyni dziewictwo przedziwnym i świetlanym.
Miłość przeżywana w dziewictwie lub w celibacie apostolskim jest radością dzieci Bożych, ponieważ umożliwia im w nowy sposób widzenie Pana w tym świecie, oglądanie Jego oblicza poprzez stworzenia. Dla chrześcijan i dla niewierzących jest świetlanym znakiem czystości Kościoła. Pociąga za sobą szczególną młodość wewnętrzną i owocność w apostolstwie. Człowiek bezżenny, chociaż wyrzeka się płodności fizycznej, staje się płodny duchowo, staje się ojcem i matką wielu, współpracując w dziele kształtowania się rodziny wedle zamysłu Bożego.
Małżonkowie chrześcijańscy mają zatem prawo oczekiwać od osób bezżennych dobrego przykładu i świadectwa dozgonnej wierności swemu powołaniu. Jak dla małżonków dochowanie wierności bywa niekiedy trudne i wymaga ofiary, umartwienia i zaparcia się siebie, tak samo może być ono trudne dla osób bezżennych. Wierność ich, także w czasie ewentualnej próby, winna być zbudowaniem dla wierności małżonków.
Dziewictwo dla Królestwa Bożego jest rozwinięciem łaski chrztu, wymownym znakiem pierwszeństwa więzi z Chrystusem, żarliwego oczekiwania na Jego powrót, znakiem, który przypomina także, że małżeństwo jest rzeczywistością obecnego świata, który przemija. Bóg, mówi św. Ambroży, „tak umiłował te cnotę, że zechciał przyjść na świat w jej towarzystwie, rodząc się z Matki Dziewicy. Prośmy często Najświętszą Maryję Pannę, aby na świecie były zawsze osoby, które by odpowiadały na to konkretne powołanie Pana; żeby potrafiły być wielkoduszne i oddać Panu miłość, której nie dzielą z nikim innym, a która umożliwia im oddanie się innym bez reszty.