DOM MODLITWY
Prawdziwy kult.
Większość przepisów, które Pan podyktował Mojżeszowi na Górze Synaj, ma na celu podkreślenie uświęcenia wszystkiego, co odnosi się do kultu. Podaj e więc, jak należy zbudować przybytek, arkę, naczynia, ołtarz, ubiory kapłanów; jakie powinny być ofiarowane zwierzęta; których świąt należy przestrzegać; czyje pokolenia i jakie osoby mogą pełnić funkcje kapłańskie…
Wszystko to dowodzi, jak rzeczy święte są nierozerwalnie związane ze świętością Boga; poprzez nie Pan objawia pełnię swoich praw. Bóg starał się w sposób szczególny zaszczepić głęboki szacunek dla rzeczy świętych właśnie w tym narodzie, który tak często bywał kuszony zwyczajami i obrzędami pogańskimi. Jezus Chrystus głosił swoje nauczanie w nowym duchu. Ośrodkiem nauczania Mesjasza jest właśnie żarliwość o dom Boży, o cześć i chwałę Bożą. Ona to kazała mu energicznie wypędzić kupczących ze Świątyni. W swoim nauczaniu Jezus położy nacisk na szacunek, z jakim należy podchodzić do darów Bożych. Czasami użyje słów bardzo mocnych: Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie.
Dzisiaj w wielu miejscach mamy zdesakralizowane środowisko. W postawach ludzi odzwierciedla się ateistyczna koncepcja osoby, dla której „uczucie religijne, które natura wlała w ludzi, należy traktować jako czystą złudę i fikcję, : i dlatego należy je całkowicie wykorzenić z umysłów, ponieważ jest absolutnie sprzeczne z charakterem naszej epoki i z postępem cywilizacji. Jednocześnie zauważamy, jak nawet u osób mieniących się wykształconymi rozwijają się praktyki zabobonne, wiara w statystykę i kult planowania… a zewsząd wychodzi niedowiarstwo, choć w głębi swego jestestwa człowiek nieświadomie wyczuwa istnienie Kogoś, kto rządzi wszechświatem, a kto jest nieosiągalny dla nauki. „Nie mają wiary. Za to mają zabobony.
Kościół przypomina nam, że tylko Bóg jest naszym jedynym Panem. I precyzuje też obrzędowość i formy kultu, które są wyrazem prawdziwej miłości i czci należnej Bogu. Nie tylko naucza, że Msza św. stanowi centrum całego Kościoła i życia każdego chrześcijanina i określa jej liturgię; pragnie ponadto, aby nasze kościoły były prawdziwymi domami modlitwy. To Kościół nakazał, by świątynie były otwarte w stosownych godzinach, „aby wierni łatwo mogli się modlić przed Najświętszym Sakramentem. Zwrócił uwagę na to, co było stałą praktyką w ciągu wieków: tabernakulum powinno być solidne, ma znajdować się w centralnym miejscu, tak aby chrześcijanie mogli czcić Najświętszy Sakrament również wkulcie prywatnym. Przy wejściu do świątyni dzięki widocznym znakom ma być od razu wiadomo, gdzie znajduje się Najświętszy Sakrament. W tym celu zalecane jest konopeum (welon, który zwykle przykrywa Najświętszy Sakrament) i na ołtarzu przed Najświętszym Sakramentem powinna stale płonąć wieczna lampa… Te stałe elementy są wyrazem miłości i uwielbienia dla Jezusa Chrystusa, rzeczywiście obecnego w Najświętszym Sakramencie. Dopiero na drugim miejscu są one znakami świadczącymi o Jego obecności. Wszyscy wierni, kapłani i świeccy, powinni być „tak pieczołowici w kulcie i czci Bożej, aby słusznie można było o nich mówić, że są bardziej zazdrośni niż kochankowie…, aby naśladowali samego Jezusa Chrystusa, który powiedział: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie.