BRONIĆ RODZINY
2. Nauczać o istocie małżeństwa. Przykładność małżonków. Świętość rodziny.
Pomny na znaczenie i świętość małżeństwa, chrześcijanin nie powinien ulegać występującym w jego otoczeniu trudnościom czy nawet drwinom, tak samo jak Pan nie zważał na przeciwny Jego nauczaniu klimat wśród narodu Izraela. Broniąc nierozerwalności małżeństwa, czynimy wielkie dobro dla wszystkich.
Wbrew powszechnym w owych czasach postawom wobec instytucji małżeństwa, Jezus Chrystus przywraca mu całą jego pierwotną godność i wynosi je do porządku nadprzyrodzonego, ustanawiając małżeństwo jednym z siedmiu sakramentów, które powinno uświęcać małżonków i życie rodzinne. Tak więc, w sytuacji, gdy w tylu środowiskach atakuje się obecnie godność tego sakramentu i jego istotne cechy albo próbuje się z niego szydzić za pomocą prostackich parodii, obowiązkiem chrześcijanina jest jego obrona za przykładem Jezusa i tworzenie podstaw ku temu, aby zespolona i umocniona rodzina stanowiła fundament całego społeczeństwa.
Rodzina „powinna być przedmiotem uwagi i wsparcia ze Strony ludzi uczestniczących w życiu publicznym. Wychowawcy, publicyści, politycy i ustawodawcy powinni mieć na uwadze to, iż znaczna część problemów społecznych, a także osobistych, ma swoje korzenie w niepowodzeniach i brakach życia rodzinnego. Czymś lekkomyślnym i wewnętrznie sprzecznym jest zwalczanie przestępczości nieletnich lub prostytucji przy równoczesnym sprzyjaniu dyskredytacji lub osłabieniu instytucji rodziny.
Dobro rodziny w różnych aspektach, winno należeć do podstawowych trosk chrześcijan działających w życiu publicznym. Należy popierać małżeństwo i rodzinę w różnych sektorach życia społecznego, zapewniając im wszelką pomoc o charakterze gospodarczym, społecznym, wychowawczym, w sferze życia politycznego i kulturalnego, która jest dzisiaj niezbędna i pilna, aby mogły one pełnić w naszym społeczeństwie swe niezastąpione funkcje.
Należy jednak zwrócić uwagę, iż rola rodzin w życiu społecznym i politycznym nie może być wyłącznie bierna. Same rodziny «Powinny jako pierwsze zabiegać o to, ażeby prawa i instytucje państwa nie tylko nie naruszały praw i obowiązków rodziny, lecz by je popierały i pozytywnie ich broniły», kształtując w ten sposób prawdziwą «politykę prorodzinną».
Apostolstwo małżonków chrześcijańskich wobec dzieci i innych rodzin zaprzyjaźnionych, znajomych, współpracujących z nimi w dziele wychowania, itp. winno iść w parze z przykładnością i radością. „Pierwszym przykładem i największą pomocą, jaką rodzice mogą okazać w tej dziedzinie swoim dzieciom, jest ich własna wielkoduszność w przyjęciu życia, nie zapominając, że w ten sposób pomagają w przyswojeniu prostego stylu życia. A nadto mniejszym złem jest niemożność zapewnienia własnym dzieciom pewnych wygód życiowych i dóbr materialnych, niż pozbawienie ich braci i sióstr, którzy mogliby dopomóc w rozwoju ich człowieczeństwa i wieść piękne życie w każdej jego fazie i w jego różnorodności. Owa radość pośród naturalnych trudności każdej rodziny rodzi się z życia w świętości, z wierności powołaniu małżeńskiemu. A dzieci, idąc za swoim powołaniem, będą czynić dobro bardzo miłe Panu, jeżeli zastosują wszystkie dostępne środki, aby tworzyć klimat właściwy rodzinie chrześcijańskiej, w której wszyscy praktykują cnoty ludzkie i nadprzyrodzone: radość, serdeczność, trzeźwość, pracowitość, wzajemne poszanowanie…