PRZYMNÓŻ NAM WIARY
2. Wiara największym naszym skarbem. Strzec jej. Przekazywać ją.
Wiara jest największym skarbem, który posiadamy, dlatego powinniśmy zastosować wszelkie środki, aby ją zachować i umacniać. Jest także zrozumiałe, że powinniśmy bronić jej przed wszystkim, co może wyrządzić jej szkodę: przed lekturami przeciwnymi wierze czy obyczajom (ponieważ „coraz bardziej się szerzą błędne poglądy za pośrednictwem środków społecznego przekazu, szczególnie przez książki), przed widowiskami kalającymi serce, przed pokusami społeczeństwa konsumpcyjnego, przed programami telewizyjnymi, które mogą szkodzić temu otrzymanemu skarbowi. Wykorzystajmy w tym celu metody odpowiedniej formacji duchowej, tym solidniejsze, im trudniejsze są środowiska i sytuacje, w których żyjemy z uwagą odmawiajmy Credo podczas Mszy świętej w niedziele i święta, składając prawdziwe wyznanie wiary,
W okresie zamieszania doktrynalnego, w którym „wielu ludzi żyje tak, jakby Bóg nie istniał ze szczególną troską należy czuwać nad tym, żeby do treści naszej wiary nie zakradł się nawet najmniejszy błąd, gdyż „jeśli ustąpisz w jakimś punkcie katolickiego dogmatu, później trzeba będzie ustąpić w innym, a potem jeszcze w innym, i w ten sposób tego rodzaju ustępstwa staną się czymś normalnym i godziwym. Jeżeli raz przyłożyło się ręki do odrzucenia dogmatu .kawałek po kawałku, jaki będzie końcowy efekt, jeśli nie odrzucenie go w całości?
Jeżeli będziemy strzegli wiary i zastanawiali się nad nią w naszym codziennym życiu, będziemy potrafili przekazywać ją innym. Damy światu takie samo świadectwo, jakie dali pierwsi chrześcijanie trwając mocno jak skała w obliczu niewyobrażalnych trudności. Widząc, że nasze postępowanie zgodne jest z wyznawaną wiarą, wielu naszych przyjaciół wzruszy się takim pogodnym i mocnym świadectwem i zbliży się do naszego Pana.
Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Jakże powinna pobudzać nas do apostolstwa ta wielka obietnica!
Przyznanie się do Pana przed ludźmi oznacza bycie żywym świadkiem Jego życia i Jego nauki. Pragniemy spełniać nasze codzienne zadania zgodnie z nauczaniem Jezusa Chrystusa i chcemy, aby światło wiary przenikało wszystkie nasze obowiązki rodzinne i zawodowe. „Trzeba ponownie odnaleźć i ukazać prawdziwe oblicze chrześcijańskiej wiary, która nie jest jedynie zbiorem tez wymagających przyjęcia i zatwierdzenia przez rozum. (…) Jest prawdą, którą trzeba żyć. Pomyślmy przez chwilę o naszej pracy, o naszych współpracownikach, kolegach, przyjaciołach: czy widzą nas jako osoby których zachowanie jest spójne z naszą wiarą? Czy nie brak nam odwagi, by z naszymi przyjaciółmi rozmawiać o Bogu? Czy nie kierujemy się nadmiernie względami ludzki? Czy dbamy o wiarę tych, których w jakiś sposób Pan powierzył naszej pieczy?
Konsekwencją mocnej wiary jest optymizm i pewność, że sprawy będą posuwały się naprzód. Moc Boża jest z nami i rozprasza wszelki możliwy lęk. Ten, który nam dał powołanie do świętości, da nam również laskę, aby je realizować.