MATKI BOŻEJ RÓŻAŃCOWEJ

3. Litania loretańska


Po rozważeniu tajemnic życia Jezusa i Najświętszej Maryi Panny w akompaniamencie Ojcze nasz i Zdrowaś kończymy Różaniec Litanią Loretańską i kilkoma prośbami, w zależności od regionu, rodziny lub osobistej pobożności.

Źródła litanii sięgają pierwszych wieków chrześcijaństwa. Były to krótkie modlitwy odmawiane w dialogu kapłanów i wiernych. Miały one charakter wezwań do miłosierdzia Bożego. Odmawiano je w czasie Mszy świętej i procesji. Na początku zwracano się do Pana, wkrótce potem dołączono wezwania do Najświętszej Maryi Panny i świętych. Początkiem litanii maryjnej były pełne miłości pochwały Matki Niebieskiej, wyrazy podziwu dla Niej ze strony Ojców Kościoła, zwłaszcza na Wschodzie. Litanię odmawianą obecnie podczas Różańca zaczęto uroczyście śpiewać w Sanktuarium w Loretto (skąd bierze się nazwa Litania Loretańska) około roku 1500, lecz sięga ona bardzo starej tradycji. Z Loretto rozpowszechniła się na cały Kościół.

Każde wezwanie stanowi pełen miłości akt strzelisty, który kierujemy do Matki Bożej i który ukazuje nam jakiś aspekt wspaniałości duszy Maryi. Wezwania te łączą się w grupy według głównych prawd maryjnych: o macierzyństwie Bożym, wiecznym dziewictwie, pośrednictwie, powszechnym królowaniu, przykładności i o drodze dla wszystkich Jej dzieci. Prawdy te są zawarte w pierwszych słowach litanii. Kiedy wzywamy ją jako Sancta Dei Genitrbc, wyznajemy wyraźnie Jej macierzyństwo, kiedy mówimy Virgo virginum, uznajemy Jej wieczyste dziewictwo, które czyni ją Panną nad pannami; modląc się wezwaniem Mater Christi, wyznajemy jej głęboki i nierozerwalny związek z Chrystusem, prawdziwym Pośrednikiem i prawdziwym Królem, a tym samym uznajemy Ją Królową i pośredniczką… Najświętsza Maryja Panna, nasza matka, jest Matką „Bożą, a jest to najwyższy tytuł, którym Ją określamy, i podstawą wszystkich pozostałych. Będąc Matką Chrystusa, Matką Stworzyciela i Odkupiciela, jest równocześnie Matką najczystszą i dziewiczą, nieskalaną, nienaruszoną, najmilszą, niepokalaną, Panną możną, łaskawą, wierną…

Matka Boża, Pośredniczka w Chrystusie9 między Bogiem i ludźmi, nieustannie nam służy. Jej pośrednictwo przedstawiają nam piękne symboliczne określenia: Maryja jest naszą Arką przymierza, Bramą Niebieską, przez którą przychodzimy do Boga, jest Gwiazdą zaranną, która zawsze, w każdej chwili życia, pozwala nam odnaleźć właściwy kierunek, jest Uzdrowieniem chorych, Ucieczką grzesznych (tyle razy zwracaliśmy się do Niej pod tymi wezwaniami!), Pocieszycielką strapionych, Wspomożeniem wiernych…

Maryja jest Królową całego stworzenia, nieba i ziemi, gdyż jest Matką Króla wszechświata. To powszechne królowanie zaczyna się od aniołów i przechodzi do świętych (tych w niebie i tych, co na ziemi dążą do świętości). Najświętsza Maryja Panna jest więc Królową aniołów, patriarchów, proroków, apostołów, męczenników, wyznawców, dziewic, wszystkich świętych. Litania kończy się tytułami królewskimi: jest Królową bez grzechu poczętą, wniebowziętą, Królową Różańca świętego i Królową pokoju.

Po wezwaniu Maryi jako doskonałego przykładu wszystkich cnót oddajemy Jej cześć, określając ją za pomocą symbolicznych wezwań, takich jak: Zwierciadło sprawiedliwości, Stolica Mądrości, Przyczyna naszej radości, Przybytek Ducha Świętego, Przybytek chwalebny, Przybytek sławny pobożności, Róża duchowna, Wieża Dawidowa, Wieża z kości słoniowej, Dom złoty…

Zatrzymując się na chwilę przy każdym z tych wezwań możemy zdumieć się wprost nieskończonym bogactwem duchowym, którym przyozdobił Bóg Maryje. Posiadanie takiej Matki sprawia nam ogromną radość. Dlatego powtarzamy Jej to wiele razy w ciągu dnia. Każde z litanijnych wezwań może nam służyć jako akt strzelisty, w którym mówimy, jak bardzo Ją kochamy, jak bardzo Jej potrzebujemy.