ŻYCIE ŁASKI

2.Łaska uświęcająca, uczestnictwo w naturze Bożej.


Na początku, po pierwszym stworzeniu, człowiek był czysty, doskonały, taki, jakim uczynił go Bóg. Lecz grzech spowodował jego zbrukanie i poczynił w nim wielkie spustoszenia. Dlatego Bóg dokonał nowego stworzenia: dzięki łasce uświęcającej posiadamy ograniczone uczestnictwo w naturze Bożej, poprzez co człowiek, nie przestając być stworzeniem, podobny jest do Boga, uczestniczy głęboko w życiu Bożym.

„Łaska Chrystusa jest darem darmo danym, przez który Bóg obdarza nas swoim życiem wlanym przez Ducha Świętego do naszej duszy, by ją uleczyć z grzechu i uświęcić. Jest to łaska uświęcająca lub przebóstwiająca, otrzymana na chrzcie. Jest ona dla nas źródłem dzieła uświęcenia. Jest to rzeczywistość wewnętrzna, powodująca rodzaj blasku i światła, które wybiela wszystkie plamy naszych dusz i czyni je na powrót niezwykle pięknymi i lśniącymi. Ta właśnie łaska łączy naszą duszę z Bogiem ścisłymi więzami miłości. Jakże pilne powinniśmy jej strzec, mając przekonanie, że jest ona naszym największym dobrem! Pismo Święte porównuje ją do zadatku, który Bóg składa w sercach wiernych, do nasienia, które zapuszcza swe korzenie w sercu człowieka, do źródła wód, nieustannie tryskających ku życiu wiecznemu.

Łaska uświęcająca nie jest darem przelotnym i przejściowym, jak ma to miejsce w przypadku owych bodźców czy poruszeń do dokonania lub zaniechania jakiegoś uczynku, które nazywamy łaskami uczynkowymi; jest „stałą zasadą życia nadprzyrodzonego”, stałą skłonnością zakorzenioną w samej istocie duszy. Nazywa się ona także laską zwyczajną.

Łaska nie sprzeciwia się porządkowi naturalnemu, ale go uwzględnia, wynosi i doskonali, a oba te porządki wzajemnie się wspomagają, ponieważ zarówno jeden, jak i drugi pochodzi od Boga. Dlatego chrześcijanin, nie porzucając bynajmniej dzieł ziemskich: pracy, rodziny… – rozwija je i doskonali, wpisując je w życie nadprzyrodzone tak, iż uszlachetnia samo życie nadprzyrodzone.

Tą godnością powinniśmy żyć i postępować zgodnie z nią we wszystkich naszych działaniach; w żadnej chwili w ciągu dnia nie powinniśmy zapominać o darach, którymi zostaliśmy zaszczyceni. Nasze życie stanie się całkowicie inne, jeżeli pośród codziennych zajęć będziemy mieli na uwadze ten honor, którego dostąpiliśmy z ręki naszego Ojca Boga, że – dzięki łasce – nazywamy się Jego dziećmi i rzeczywiście nimi jesteśmy.