ŚWIATŁO NA ŚWIECZNIKU

2. Prestiż zawodowy.


Praca, prestiż zawodowy są lampą, która powinna jaśnieć światłem Chrystusa. Jakie apostolstwo może prowadzić matka, która nie troszczy się sumiennie o swój dom, która nie stara się, aby jej małżonek i dzieci mogli znaleźć w nim miłe miejsce dla siebie? Jak może Bogu mówić swoim kolegom, który źle się uczy, przedsiębiorca, który nie żyje według zasad nauki społecznej Kościoła i nie jest sprawiedliwy wobec podwładnych…? Całym swoim życiem Pan uczy nas, że bez pilności i wytrwałości w pracy życie chrześcijańskie sprowadza się co najwyżej do pozornie pobożnych, ale w rzeczywistości bezpłodnych życzeń zarówno pod względem świętości osobistej, jak i wpływu, który mamy wywierać na otoczenie. Każdy chrześcijanin „powinien uobecniać Chrystusa między ludźmi; powinien postępować w taki sposób, aby wszyscy, którzy się z nim spotykają, poczuli miłą woń Chrystusa; powinien zachowywać się w taki sposób, aby jego apostolska służba ukazywała oblicze Nauczyciela. Dlatego j3rzedjy:>ostpJk^ który wyraża istotę konkretnego człowieka. Człowiek chory czy niepełnosprawny również powinien być światłem – i to świecącym niezwykle jasno! – z miłością dźwigają Krzyż. Można powiedzieć, że Pan Jezus pragnie, aby aptekarka znała się na lekarstwach, które wydaje, i żeby w stosownej chwili potrafiła udzielić odpowiedniej rady w sprawach ludzkich i nadprzyrodzonych, pomocnej także dla duszy; aby taksówkarz znał dobrze ulice wielkiego miasta, aby kierowca prowadził dobrze swój autobus…

Od samego początku życia publicznego Pan był znany jako cieśla, syn Mary?. A na widok Jego cudów tłum zawołał: Dobrze uczynił wszystko, absolutnie wszystko: „zarówno wielkie cuda, jak i drobne, codzienne uczynki, które nikogo nie olśniewały, ale które wykonał Ten, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Jezus, który w swoich naukach mówi o wielu różnych zawodach, „z miłością patrzy na te prace, na różne jej rodzaje, widząc w każdej jakiś szczególny rys podobieństwa człowieka do Boga – Stwórcy i Ojca.

Żeby zdobyć prestiż zawodowy, należy zadbać o wykształcenie w swej profesji, poświęcając temu konieczny czas, stawiając sobie zadania pozwalające na doskonalenie się każdego dnia, także po ukończeniu nauki i stażu. Dobre oceny w szkole nierzadko mogą być dla ucznia miarą jego miłości do Boga. Dzięki zaangażowaniu i poważnemu traktowaniu swoich zadań wierny chrześcijanin będzie cieszył się wśród kolegów opinią dobrego pracownika czy ucznia, co jest warunkiem owocnego apostolstwa. Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, będzie ukazywał, jak nauczanie Chrystusa staje się rzeczywistością codziennego życia. Potwierdzą się wówczas słowa św. Ambrożego: „te rzeczy, które widzimy u innych, wydają się nam łatwiejsze do osiągnięcia. I wszyscy mają prawo do takiego dobrego przykładu.