POWOŁANIE PIERWSZYCH UCZNIÓW

Praca i modlitwa.


Dla chrześcijanina, który żyje w obliczu Boga, praca powinna być modlitwą, gdyż byłoby wielką stratą, gdyby „tylko” obierał ziemniaki zamiast uświęcać się, dobrze je obierając, powinna być formą przebywania z Panem w ciągu całego dnia i wspaniałą sposobnością do ćwiczenia się w cnotach, bez których nie mógłby osiągnąć świętości, do której został powołany. Jest ona jednocześnie skutecznym środkiem apostolstwa.

Modlitwa polega na rozmowie z Panem, na wznoszeniu duszy i serca ku Niemu, by Go wielbić, by Mu dziękować, zadośćuczynić, prosić o dalszą pomoc. Można to czynić za pomocą myśli, słów, uczuć – jest to tak zwana modlitwa myślna i modlitwa ustna, ale można to również czynić poprzez uczynki, dzięki którym możemy przekazywać Bogu, jak bardzo chcemy Go kochać i jak bardzo Go potrzebujemy. W ten sposób modlitwą staje się również wszelka praca wykonana do końca i w duchu nadprzyrodzonym, czyli ze świadomością, iż współpracujemy z Bogiem w doskonaleniu rzeczy stworzonych i wszystkie je przepajamy miłością do Chrystusa, dopełniając w ten sposób Jego dzieła zbawczego, które realizował nie tylko na Kalwarii, lecz również w warsztacie nazaretańskim.

Chrześcijanin, który przez laskę zjednoczony jest z Chrystusem, zamienia swoje dobre uczynki w modlitwę; dlatego tak istotna jest pobożna praktyka ofiarowania uczynków rano, po przebudzeniu, kiedy to mówimy Panu, że cały ten dzień jest dla Niego. Bardzo ważne dla życia wewnętrznego jest odnawianie tego aktu wiele razy w ciągu dnia, a zwłaszcza podczas Mszy świętej. Ale wartość tej modlitwy, którą jest praca chrześcijanina, zależy od miłości, z jaką się tę pracę wykonuje, od czystości intencji, od ćwiczenia się w miłosierdziu, od wysiłku, by pracę tę wykonać w sposób kompetentny zawodowo. Im żywsza będzie w nas intencja przemienienia pracy w narzędzie odkupienia, im lepiej z ludzkiego punktu widzenia ją wykonamy, tym większą przysługę oddamy całemu Kościołowi. Ze względu na charakter niektórych zajęć, wymagających wielkiego skupienia uwagi, nie będzie łatwe częste pamiętanie o Bogu, Jeżeli jednak nauczymy się z Nim obcować, szukając Go usilnie, będzie On jakby „podkładem muzycznym” dla tego wszystkiego, co czynimy. Jeśli swoje zadania zawodowe będziemy wykonywać w ten sposób, wówczas praca i życie wewnętrzne nie będą sobie wzajemnie przeszkadzać; podobnie „jak bicie serca nie przeszkadza skupieniu uwagi na jakichkolwiek innych czynnościach”. Natomiast praca i modlitwa dopełniają się tak, jak łączą się w jeden utwór instrumenty i śpiew. Praca nie tylko nie przeszkadza życiu modlitwą, ale staje się jego fundamentem. Spełnia się wówczas to, o co prosimy Pana w owej pięknej modlitwie:

Zajęcia nasze, prosimy Cię, Panie, natchnieniem uprzedzaj, a pomocą wspieraj, aby wszelka nasza modlitwa i praca od Ciebie się zaczynała i z Tobą kończyła. Wszystko może przemienić się w modlitwę, kiedy pracujemy i odpoczywamy, w dzień i w noc:

Wszystkie nasze dzienne sprawy przyjm litośnie, Boże prawy. A gdy będziem zasypiali, Niech Cię nawet sen nasz chwali.

Jeżeli Jezus Chrystus, którego postawiliśmy w centrum naszego życia, będzie stanowił tło dla wszystkiego, co czynimy, będzie nam coraz łatwiej wykorzystywać przerwy w pracy, aby ów „podkład muzyczny” zamienić w autentyczny hymn. Przy zmianie czynności, podczas postoju na czerwonym świetle, pod koniec przerabianego tematu, w czasie oczekiwania na połączenie telefoniczne, podczas odkładania narzędzi na swoje miejsce… będzie miał miejsce ów akt strzelisty, owo spojrzenie na obraz Matki Bożej lub na krzyż, prośba bez słów do Anioła Stróża. A to wszystko umocni nas wewnętrznie i pomoże kontynuować naszą pracę.

Ponieważ miłość potrafi znaleźć różne sposoby – jest pomysłowa, będziemy umieli znaleźć pewne środki, które pozwolą nam pamiętać o tym, że do Boga mamy dążyć poprzez rzeczy ludzkie. „Połóż na twój stół roboczy, w mieszkaniu, w twojej teczce obrazek Najświętszej Maryi Panny! I patrz na niego, kiedy rozpoczynasz pracę, podczas pracy i po jej zakończeniu. Ona udzieli ci sił-zapewniam cię! -żeby twoja praca stała się miłosną rozmową z Bogiem.