PIERWSZOCZWARTKOWE SPOTKANIE

RADOSNE GŁOSZENIE EWANGELII

(Spotkanie modlitewno-formacyjne, 13.02.2014)

 

Rekolekcje zakończyły się, a my wciąż trwamy w radości i uniesieniu. Sprawia to Duch Święty, który jest pośród nas i przygotowuje do rozpoczęcia nowego etapu radosnej ewangelizacji.

O radości ewangelizatora poucza Papież Franciszek w Adhortacji apostolskiej EWANGELII GAUDIUM. Posiłkując się nią, w konferencji prelegent wskazał i objaśnił najważniejsze punkty dotyczące głoszenia Ewangelii, które jako wspólnota w szczególny sposób powinniśmy wziąć sobie do serca. Ewangelizator to ten, który spotkał Jezusa i doświadcza słodkiej miłości, a jego serce wypełnia radość (p.10). Radość emanująca z głoszącego Dobrą Nowiną udziela się tym, do których jest posłany. A więc ewangelizator powinien być radosny.

Ewangelizacji potrzebuje duszpasterstwo zwyczajne, które powinno być w większym stopniu ożywione ogniem Ducha, rozpalając serca wierzących, regularnie uczestniczących w życiu wspólnoty (p.14). Duszpasterstwo zwyczajne obejmuje parafie, biskupów, księży, nas, nasze rodziny i wszystkich wiernych, którzy zachowują żywą i szczerą wiarę katolicką. Jest ono ukierunkowane na rozwój wierzących, aby coraz lepiej odpowiadali na miłość Bożą.

Drugim miejscem ewangelizacji powinny być objęte osoby ochrzczone, które żyją tak jakby Boga nie było i nie doświadczają pociechy płynącej z wiary. Im należy przywrócić tę wiarę oraz pragnienie zaangażowania się w Ewangelię. Ewangelię trzeba głosić także tym, którzy nie znają Jezusa Chrystusa lub odrzucają Go. Mamy obowiązek głoszenia jej z radością, nie wykluczając nikogo i ukazując piękną perspektywę.

Ewangelizatorzy mają „zapach owiec” (p.24). Należy to rozumieć, iż wspólnota ewangelizacyjna przez dzieła i gesty wkracza w codzienne życie innych- jeśli trzeba uniża się aż do upokorzenia i bierze na siebie ludzkie życie, dotykając cierpiącego ciała Chrystusa w ludzie. Uczeń umie ofiarować całe życie i ryzykować nim aż po męczeństwo jako świadectwo Jezusa Chrystusa.

Radosna wspólnota ewangelizacyjna świętuje każde małe zwycięstwo, każdy krok naprzód w ewangelizacji a radosna ewangelizacja staje się pięknem w liturgii pośród codziennej potrzeby pomnażania dobra (p.24). Kościół ewangelizuje i daje się ewangelizować przez piękno liturgii, która jest także celebrowaniem ewangelizacyjnej działalności oraz źródłem dawania siebie ciągle na nowo.

Papież Franciszek wzywa, abyśmy wyszli ofiarować wszystkim życie Jezusa Chrystusa (p.49). Nie możemy czuć się spokojni, gdy obok nas znajduje się zgłodniała rzesza ludzi, gdyż Jezus powtarza nam bez przerwy „Wy dajcie im jeść” (Mk 6,37). Uwrażliwia nas także, aby nasza działalność nie była źle przeżywana, bez odpowiedniej motywacji, bez duchowości (p.82).

Każdy człowiek na mocy chrztu stał się uczniem-misjonarzem, a więc jest aktywnym podmiotem ewangelizacji i nie może wyrzec się swojego udziału w niej (p.92). Chrześcijanin jest misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie (p.120-121). Jako Jego uczniowie mamy być zawsze gotowi nieść Ewangelię wszystkim, zarówno najbliższym jak i nieznanym i w każdym miejscu: w domu, na ulicy, przy pracy… (p.127-128).

W ostatniej części konferencji zostały przypomniane zasady ewangelizacji, które teoretycznie i praktycznie mamy dobrze przyswojone, dzięki wytężonej pracy naszego Opiekuna Duchowego i Lidera, za co im serdecznie dziękujemy! A nagrodą dla nich niech będzie Jezus Chrystus nasz Mistrz i Nauczyciel!