MOC ODPUSZCZANIA GRZECHÓW
Racje tego dziękczynienia.
Sakramenty-uczy Katechizm – są skutecznymi znakami obecności i zbawczego działania Chrystusa Pana w chrześcijańskim życiu: dają ludziom udział w Boskim życiu, zapewniając im potrzebną duchową energię.
Niezrównane dobro, którego Pan nam udzielił ustanawiając Sakrament Pokuty, zawiera wiele racji; które każą nam być Mu wdzięczni i coraz bardziej kochać ten sakrament. Rozważenie tych racji pomoże nam również zadbać o częstsze przystępowanie do niego.
Przede wszystkim spowiedź jest nie tylko lekarstwem duchowym, którym dysponuje kapłan, by leczyć dusze chore, a nawet pozbawione życia łaski. To jest bardzo wiele, ale naszemu Ojcu i Bogu wydawało się to za mało. I jak ojciec z przypowieści o synu marnotrawnym nie udzielił mu przebaczenia poprzez wysłańca, ale osobiście wybiegł na jego spotkanie, tak też postępuje Pan, który wychodzi na poszukiwanie grzesznika, uobecnia się w osobie spowiednika i nas przyjmuje. Sam Chrystus poprzez kapłana rozgrzesza nas, ponieważ każdy sakrament oznacza działanie Chrystusa.
W spowiedzi spotykamy się z Jezusem, tak jak spotkał się z Nim dobry łotr na krzyżu, jawnogrzesznica pochwycona na cudzołóstwie czy Samarytanka oraz sam Piotr po swoim zaparciu się i wielu innych… Ponieważ odpuszczenie grzechów jest działaniem Chrystusa, jest równocześnie działaniem Jego nieodłącznego Ciała Mistycznego, którym jest Kościół.
Winniśmy dziękować również za powszechność tej władzy udzielonej Kościołowi w osobach Apostołów i ich następców. Pan jest gotów przebaczyć wszystko wszystkim i na zawsze, jeżeli widzi należytą postawę. „Wszechmoc Boża – mówi św. Tomasz – wyraża się przede wszystkim w fakcie przebaczania i okazywania miłosierdzia, ponieważ udzielanie przebaczenia jest sposobem wykazania, że Bóg posiada najwyższą władze.
Jezus mówi nam: Ja przy szedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości; I w spowiedzi daje nam sposobność dobrego oczyszczenia duszy z wszelkiej nieczystości. „Wyobraź sobie, że Bóg chce cię napełnić miodem: jeżeli jesteś pełen octu, gdzie umieści miód? – pyta św. Augustyn. – Najpierw trzeba opróżnić pojemnik (…): trzeba go wyczyścić, choćby siłą, choćby kosztem tarcia, by był zdolny do przyjęcia tej tajemniczej rzeczywistości. W ten sposób dzięki temu drobnemu wysiłkowi, jakiego wymaga częste przystępowanie do tego sakramentu, pilnemu rachunkowi sumienia, żalowi za grzechy i postanowieniu poprawy, Duch Święty zapewnia nam delikatność sumienia. Oczywiście, nie sumienia chorego na skrupuły, które widzi grzech tam, gdzie go nie ma, ale wewnętrzną subtelność, która zapewnia, że będziemy się bali grzechu śmiertelnego i unikali okazji do jego popełnienia. Równocześnie sprawia On, że wzrasta w nas szczere pragnienie nienawidzenia nawet grzechu powszedniego. W ten sposób spowiedź napełnia nas w walce nadzieją, a ci, którzy do nie; przystępują, doświadczają, że prawdziwie jest sakramentem radości. Jak nie być wdzięcznym Panu za ten wyraźny dowód Jego miłosierdzia? Jak coraz bardziej nie doceniać tego sakramentu i nie pouczać o jego znaczeniu innych?
Ze spowiedzi świętej powinniśmy odnosić dwie korzyści; 1) do spowiedzi przychodzimy po uleczenie; 2) po wychowanie — dusza nasza potrzebuje ciągłego wychowania, jak małe dziecko (…). Dusza, która szczerze pragnie postępować w doskonałości, powinna się ściśle trzymać rad udzielanych przez kierownika duszy. Tyle świętości — ile zależności. W tym Sakramencie Pokuty Duch Święty w sposób cichy, nieustanny i skuteczny daje nam „poczucie grzechu”, uczy nas bardziej żałować, bardziej doceniać głębię obrazy Boga i wlewa w nas synowskiego ducha wynagrodzenia i zadośćuczynienia. Dlatego regularna, dobrze przygotowana, poprzedzona żalem spowiedź jest niedwuznacznym przejawem ducha pokuty. Dziękujmy Duchowi Świętemu, iż natchnął Ojców Kościoła do zachęcania nas do częstej spowiedzi. Dzięki niej postępujemy w pokorze, skutecznie zwalczamy złe obyczaje aż do ich wykorzenienia, możemy stawić czoła letniości, umacniamy swoją wolę i wzrasta w nas łaska uświęcająca na mocy tegoż sakramentu. „Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące: – pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę; – pojednanie z Kościołem; – darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne; – darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu; – pokój i .pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; – wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin. Ileż dobra Pan użycza nam poprzez ten sakrament!