UKRYTY SKARB I DROGOCENNA PERŁA
2. Bóg wkracza w życie każdego człowieka w określonych okolicznościach. Przechodzi i powołuje.
Odkrycie planów Bożych daje duszy klucz do zrozumienia swojej przeszłości. To, co dotychczas stanowiło łamigłówkę, układa się wówczas w zrozumiałą całość. Nagle rozumiemy, dlaczego poznaliśmy daną osobę lub dlaczego doświadczamy szczególnej pomocy w określonym momencie… Powołanie także rzuca światło na przyszłe życie, które i dzięki niemu uzyskuje pełny sens.
Ani człowiek, który odnalazł skarb, ani ten, który znalazł perłę, że tęsknią za tym, co posiadali wcześniej i sprzedali. Nowe bogactwo jest tak wielkie, że za niczym innym się nie tęsknić. To samo dzieje się z człowiekiem, który odrywa się od wszystkiego z miłości do Chrystusa wszystko zostawia i wszystko znajduje u Niego. Życie nawet w sposób zewnętrzny jest już inne. Pan podkreśla w przypowieści radość, z jaką sprzedaje się swe dawne ; posiadłości. Wystarczy przypomnieć sobie, czym były te rzeczy, którę się dotąd ceniło, a które stanowiły owoc wielu lat pracy: wyposażenie mieszkania, biżuteria… Ale człowiek sprzedaje to wszystko bez targowania się, bez zastanawiania, z radością. Sprzedaje wszystko, ponieważ zna dobrze wartość skarbu, który odkrył. Na jego widok wszystko traci znaczenie.
Bóg wkracza w życie każdego człowieka w określonych okolicznościach, w konkretnym momencie, w odpowiedniej sytuacji. Stawia przy tym wymagania na miarę warunków, które On sam przewidział przed wiekami. Jezus przechodzi i wzywa: jednych o pierwszej godzinie, kiedy są jeszcze młodzi domagając się od nich rezygnacji z własnych ambicji, oczekiwań i planów na pełną nadziei przyszłość, innych w okresie dojrzałego życia, jeszcze innych u jego schyłku. Bardzo wielu, większość z nich, Pan spotyka przy pracy jako zwyczajnych ludzi, mężczyzn i kobiety, pośród świata. Pragnie On, aby żyjąc pośród świata jako zwyczajni wierni uświęcali go swoja pracą zawodową, swoim z trudem zdobytym zawodowym autorytetem, swoim pełnym i całkowitym oddaniem. Wielu spotyka On w małżeństwie i tam domaga się od nich uświęcenia swoich rodzin i całkowitego poświęcenia w ramach szczególnej sytuacji życiowej.
„Historia Kościoła dostarcza wielu przykładów dostąpienia łaski powołania nawet w dzieciństwie. Św. Tomasz stwierdza, że powodem szczególnej miłości Pana Jezusa do św. Jana był «młody wiek» Apostoła i wyciąga z tego następujący wniosek: «wynika stąd, że Bóg szczególnie miłuje tych, którzy oddają się Jego służbie już od wczesnej młodości». W każdym okresie życia, kiedy otrzymuje się powołanie, Pan udziela wewnętrznej młodości, która wszystko odradza, napełnia radością i ewangelicznym żarem. Ja mogę wszystko odnowić: skończyć z rutyną w życiu. nauczyć was patrzeć dalej i wyżej. Jaki okres życia jest najlepszy, aby poświęcić się Bogu? – Ten, w którym Bóg powołuje. Ważną rzeczą jest, aby być wobec Niego zawsze wielkodusznym i nie czekać na inną sposobność, która może nigdy nie nadejść. Nie należy też sądzić, że minął już czas naszych odważnych decyzji, że jest za późno, albo za wcześnie…