NOWE PRZYMIERZE

2. Uobecnienie Przymierza: Msza święta,


Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej… Podczas Ostatniej Wieczerzy Pan zapowiedział to, czego później dokonał umierając na Kalwarii. W dzieleniu chleba i wina pokazał swoim uczniom to, co chciał uczynić i uczynił na Krzyżu: oddać swe Ciało i Krew za wszystkich. Wieczerza jest wyprzedzeniem Ofiary Krzyża: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę. Te słowa Pana zapisane przez św. Pawła w Pierwszym Liście do Koryntian, w dwadzieścia siedem lat po owej pamiętnej nocy, były przechowywane w łonie Kościoła jako skarb.

Słowo „pamiątka” oddaje sens hebrajskiego słowa stosowanego na oznaczenie istoty żydowskiego święta, jako pamiątki, upamiętnienia wyjścia z Egiptu i Przymierza zawartego przez Boga na Synaju. Przez te obrzędy Izraelici nie tylko wspominali minione wydarzenie, ale mieli świadomość, że je uaktualniają lub przeżywają od nowa, aby w nim mogły uczestniczyć kolejne pokolenia. Kiedy nasz Pan przykazuje Apostołom słowa czyńcie to na moją pamiątkę, nie mówi im tylko, żeby pamiętali ten szczególny moment tamtej Wieczerzy, ale żeby odnawiali ofiarę Kalwarii, której przedsmak ona stanowi. Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedyną ofiarą.

Obecnie każdego dnia na całym świecie odnawia się to Przymierze, ilekroć sprawowana jest Msza święta. Na każdym ołtarzu ponownie staje się obecna w sposób tajemniczy, lecz rzeczywisty, ta sama ofiara Chrystusa na Kalwarii. Tu i teraz dokonuje się dzieło naszego Odkupienia, którego Chrystus dokonał tam i wtedy, tak jakby znikło te dwadzieścia wieków dzielących nas od tamtego wy darzenia. Szczególny charakter Ofiary eucharystycznej Nowego Przymierza staje się szczególnie wyraźny w chwili konsekracji. W tym momencie powinniśmy jeszcze bardziej świadomie wyrażać naszą wiarę i miłość. Pewien starożytny autor dał kapłanowi sprawującemu Mszę świętą następujące rady, które i nam mogą pomóc, nam wszystkim, w głębszym przeżywaniu wiary i miłości w chwili konsekracji. Po wypowiedzeniu słów uobecniających Chrystusa na ołtarzu mówił: „Wniknij oczyma wiary w to, co kryje się pod postaciami sakramentu. Uklęknąwszy patrz oczyma wiary na zastępy aniołów, które cię otaczają i uwielbiaj wraz z nimi Chrystusa z czcią tak głęboką, że ukorzysz swe serce aż do dna przepaści. Podczas podniesienia patrz na Chrystusa wyniesionego na Krzyżu i proś Go, aby przyciągnął do Siebie wszystkie rzeczy. Czyń bardzo gorące akty wiary, nadziei, miłości, uwielbienia, pokory… mówiąc w myśli: «Jezusie, Synu Boga, miej litość nade mną! Pan mój i Bóg mój. Kocham Cię, mój Boże i uwielbiam Cię z całego serca». Możesz również ponowić intencję. w której sprawujesz Mszę świętą. Ale w sposób szczególny, kiedy podnosisz kielich, pamiętaj z żalem i łzami, iż Krew Chrystusa została przelana za ciebie i że często Nią pogardzałeś. Uwielbiaj Ją w zadośćuczynieniu za przeszłe zaniedbania. W tych momentach Konsekracji mają szczególnie umocnić się nasza wiara i miłość.