UMIŁOWANIE PRAWDY

3. Mówić zawsze prawdę: w sprawach Ważnych i w rzeczach, zdawałoby się, drobnych.


W świecie, gdzie tak często kłamstwo i udawanie jest normalnym, sposobem zachowania się bardzo wielu ludzi, my, chrześcijanie, winniśmy miłować-prawdę i zawsze uciekać od najmniejszego kłamstwa. Od tej strony mają nas znać ludzie, którzy się z nami stykają. Powinni znać nas jako mężczyzn i kobiety, które nigdy – nawet w sprawach małej wagi – nie kłamią, którzy usuwają ze swego życia to, co posiada posmak udawania, obłudy, fałszu, którzy umieją dokonać sprostowania, jeżeli się pomylą. Nasze życie będzie wówczas bardzo owocne apostolsko, gdyż ludzie zawsze ufają osobie spójnej wewnętrznie, która umie mówić prawdę z miłością, bez zadawania ran, z wyrozumiałością dla wszystkich.

„Też słabości, ile oportunizmu, ile konformizmu, ile dzikości!” – powiedział Paweł VI, mając na myśli „owe dobre osoby, które zapominają o pięknie i powadze zobowiązań wiążących je z Kościołem”. Ta sama sytuacja, która w ostatnich latach okazała się jeszcze wyraźniejsza, każe nam brzydzić się fałszem, choćby wydawał się bardzo małym, albowiem „kłamstwo sprzeciwia się prawdzie jak światło sprzeciwia się ciemności, pobożność bezbożnictwu, sprawiedliwość niegodziwości, dobroć grzechowi, zdrowie chorobie i życie śmierci. Dlatego im bardziej kochamy prawdę, tym bardziej winniśmy brzydzić się kłamstwem. Nie chodzi o to, do jakiego momentu można mówić rzeczy nieprawdziwe, nie popadając w grzech ciężki, ale chodzi o wstręt do kłamstwa we wszystkich jego formach, o mówienie całej prawdy. A kiedy z miłości i roztropności nie można tego mówić, wówczas powinniśmy zamilknąć, a nie szukać formalnych wykrętów, które by fałszywie uspokoiły sumienie. Winniśmy kochać prawdę w samej sobie i dla niej samej, a nie tylko wówczas, gdy wiąże się ona ze szkodą lub korzyścią własną lub bliźniego. Winniśmy brzydzić się kłamstwem jako czymś głupim i nieszlachetnym, niezależnie od celu, który by mu przyświecał. Powinniśmy się nim brzydzić, ponieważ stanowi obrazę Boga, najwyższej Prawdy.

Z łatwością wierzy się w to, czego się pragnie. Na tej podstawie wielu przeciwników Kościoła jest zawsze skłonnych uważać za pewne wszelkie szkodliwe pomówienia i posądzenia, które bez dostatecznych przesłanek urastają do rangi opinii publicznych. Ta skłonność ostatecznie utożsamia się z kłamstwem, zarówno co do źródeł, jak i co do następstw. Dlatego przeciwko wielokrotnie beztrosko wypowiadanemu kłamstwu my posiadamy prawdę, jasność, szczerość bez ogródek i dwuznaczności. Posiadamy zdecydowane umiłowanie prawdy w codziennych stosunkach, w interesach, w rodzinie, w nauce, oraz w organach opinii publicznej, o ile mamy do nich dostęp. Nie odpowiadajmy kłamstwem na kłamstwo!

Modlitwa liturgiczna podpowiada nam słowa: oby nasz głos, Panie, nasz duch i nasze życie były ustawicznym wielbieniem Twojej czci…. Oby nasza rozmowa była zawsze prawdziwa, właściwa dla dziecka Bożego.