PRZEBACZENIE I ZAPOMNIENIE
2. Nasze przebaczenie w porównaniu z przebaczeniem Bożym.
I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie… przebacz mu. Siedem razy, w wielu okolicznościach. Nawet tego samego dnia i przy takiej samej przykrości. Miłość jest cierpliwa, nie unosi się gniewem.
Przebaczenie jednak może czasami wiele kosztować tak w poważnych sprawach, jak i w drobnych. Pan o tym wie i zachęca nas, byśmy się do Niego uciekali, On nam wyjaśni, w jaki sposób owo bezgraniczne przebaczenie, które da się pogodzić ze słuszną obrona, jest zakorzenione w pokorze. Przypomni nam przypowieść, którą podaje Ewangelia dzisiejszej Mszy świętej. Pewien król chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczai się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. To olbrzymia suma! – sześćdziesiąt milionów denarów (denar stanowił dzienną zapłatę dla robotnika na polu).
Kiedy ktoś jest szczery wobec samego siebie i wobec Boga z łatwością przyzna, ze test jak ów sługa, który nie miał z czego oddać. Nie tylko dlatego, że wszystko, czym jest i co posiada, zawdzięcza Bogu, ale także dlatego, że zostały mu przebaczone liczne obrazy. Pozostaje nam tylko jedno wyjście: uciec się do miłosierdzia Boga, aby postąpił z nami jak z owym sługą: Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował.
Kiedy jednak sługa ten spotkał innego, który był mu winien sto denarów, pomimo jego próśb nie potrafił darować mu długu ani czekać, aż będzie mógł go spłacić. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzeki mu: „Sługo niegodziwy, darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swym współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?”
Pokora w uznaniu naszych licznych długów wobec Boga pomaga nam przebaczać innym ludziom. Jeżeli przypomnimy sobie to, co przebaczył nam Pan, zdamy sobie sprawę z tego, że to, co powinniśmy przebaczyć innym – nawet w bardzo trudnych wypadkach – nie jest warte nawet stu denarów, a w porównaniu z dziesięcioma tysiącami talentów jest niczym.
Nie powinniśmy więc przywiązywać wagi do drobnych przewinień (w rzeczywistości, w większości przypadków są one niewielkie).Przebaczają ci zapominając, sami najwięcej na rym zyskujemy. Nasze życie staje się radośniejsze i pogodniejsze i nie cierpimy z powodu drobnostek. „Zaiste, życie samo z siebie nędzne i niepewne czasami staje się trudne. – Ale to dopomoże ci w poznaniu sensu nadprzyrodzonego, który we wszystkim każe widzieć palec Boży: w ten sposób będziesz bardziej ludzki i wyrozumiały wobec tych, którzy cię otaczają.
„Powinniśmy być wyrozumiali dla wszystkich, powinniśmy współżyć ze wszystkimi, powinniśmy darować wszystkim, powinniśmy przebaczać wszystkim. Nie nazywajmy niesprawiedliwości sprawiedliwością, nie mówmy, że obraza Boga nie jest obrazą Boga, że zło jest dobrem. Ale na jedno zło nie odpowiadajmy drugim złem, lecz jasną nauką i dobrym działaniem: topiąc zło w obfitości dobra (por. Rz 12,21)”10.
Nie popełniajmy błędu owego niegodziwego sługi, który, chociaż mu tyle darowano, nie był zdolny do darowania dużo mniejszej rzeczy.