ADORACJA
(Spotkanie modlitewno-formacyjne 09.08.2012)
Przyzywanie Ducha Świętego i uwielbienie modlitwą i pieśnią sprawiły, iż serca nasze otworzyły się na działanie łaski Bożej. Może między innymi dlatego, z takim zainteresowaniem i zaangażowaniem wysłuchaliśmy konferencji, przedmiotem której była adoracja.
Doświadczamy tego, iż adorowanie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie jest największym dobrem. Przychodzimy więc do Niego z dziecięcą ufnością, otwieramy nasze serca, uwielbiamy i dziękujemy za wszystkie dobrodziejstwa. Przychodzimy, gdy jest nam dobrze, radośnie, aby dziękować i wielbić, ale też, gdy serce ściska ból, gdy życie okazuje się zbyt trudne, czasem okrutne. Wtedy w Jego ramionach znajdujemy ukojenie, bo On miłujący Pan, kocha swoje dzieci i pragnie dla nich szczęścia. Dlatego ociera łzy, leczy poranione serca i sprawia, iż życie nabiera sensu i z nowymi siłami i nowym zapałem wracamy do codziennych obowiązków. Mając tę świadomość przychodzimy przed Najświętszy Sakrament bardzo często, bądź trwamy przed Bogiem w wielkim uniżeniu, w zaciszu domowego ogniska, w miejscu przeznaczonym na modlitwę. Wpatrujemy się w cudowne oblicze Jezusa i wsłuchujemy w Jego głos w naszych sercach. On do nas przemawia, On nas pokrzepia i umacnia. To stanowi sens naszego życia. Dziękujemy Ci Panie Jezu Chryste, że nie zostawiłeś nas samych na tym łez padole, ale jesteś z nami, prowadzisz, umacniasz i wskazujesz drogę do świętości! Chwała Ci Panie!
W usłyszanej konferencji zainteresowała nas geneza adoracji: jej początek i rozwój na przestrzeni wieków. W pierwotnym Kościele adoracja Najświętszego Sakramentu wyrażała się w godnym i pełnym uczestnictwie w Eucharystii. W XI w. pojawił się zwyczaj przyklękania przed Najświętszym Sakramentem, okadzania Go i zapalania przed nim lampki. Pierwsze wzmianki o wystawieniach Najświętszego Sakramentu w monstrancji pochodzą z końca XIV w. Rozkwit kultu adoracji przypada na XV w. Na przestrzeni wieków adoracja przybierała różne formy. Znane są czterdziestogodzinne nabożeństwa, godziny święte i adoracje wieczyste. Zwykłą formą adoracji jest przyklęknięcie na jedno kolano: przy podejściu do ołtarza z Najświętszym Sakramentem, przed Komunią świętą i przed odejściem od ołtarza; uklęknięcie na Podniesienie, uklęknięcie przy przechodzeniu przed tabernakulum poza Mszą świętą, oraz klęczenie podczas prywatnej modlitwy. Uroczystą formą adoracji jest wystawienie Chleba eucharystycznego w monstrancji i towarzyszące temu ceremonie. Szczególnymi formami są Nabożeństwa czterdziestogodzinne i adoracja wieczysta, czyli stałe wystawienie Chleba eucharystycznego w niektórych kościołach lub kaplicach oraz bezustanne adorowanie.
Adoracja jest oddawaniem najgłębszej czci Obecności Bożej i głębokim aktem dziękczynienia, jakie składamy Ojcu za to, że w swoim Synu nawiedził i odkupił swój lud. W Kościele znana jest adoracja indywidualna i wspólnotowa, która uświadamia nam naszą przynależność do Ciała Chrystusa. Za te cenne wiadomości, które bardzo nas ubogaciły, dziękujemy Ci, Boże!
Jak bliskie naszym sercom jest adorowanie Pana Jezusa Chrystusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie świadczyły piękne świadectwa, których z pewnością byłoby dużo, dużo więcej, gdyby czas na to pozwolił. Bądź uwielbiony Panie! Bądź błogosławiony!
